Sifat pergerakan

Istilah politik identiti telah digunakan secara retroaktif kepada pelbagai pergerakan yang telah lama ada sebelum istilah dicipta. Ahli sejarah Arthur Schlesinger Jr. membincangkan politik identiti secara meluas dalam bukunya pada 1991, The Disuniting of America. Schlesinger, penyokong kuat konsep hak sivil liberal, berpendapat bahawa demokrasi liberal memerlukan asas bersama agar budaya dan masyarakat berfungsi. Daripada melihat masyarakat sivil sebagai berpecah mengikut garis kuasa dan ketidakberdayaan (mengikut kaum, etnik, seksualiti, dll. ), Schlesinger mencadangkan bahawa pengasasan politik berdasarkan kelompok itu sendiri yang meruntuhkan politik sivil, dan oleh itu, politik identiti bertindak menentang penciptaan peluang sebenar untuk menamatkan diskriminasi. Schlesinger percaya bahawa "pergerakan hak sivil harus bertujuan ke arah penerimaan penuh dan integrasi kumpulan terpinggir ke dalam budaya arus perdana, dan bukannya ... mengekalkan peminggiran itu melalui penegasan perbezaan."[16]

Kritikan terhadap politik identiti

Pengkritik berpendapat bahawa kelompok berdasarkan identiti bersama tertentu (contohnya bangsa, atau identiti jantina) boleh mengalihkan tenaga dan perhatian daripada isu yang lebih asas, serupa dengan sejarah strategi pecah dan perintah. Sebagai tindak balas kepada rumusan Combahee River Collective yang memerlukan organisasi wanita di sekitar identiti persimpangan untuk membawa perubahan sosial yang lebih luas, feminis sosialis dan radikal menegaskan bahawa, sebaliknya, aktivisme memerlukan sokongan dalam bentuk penindasan yang lebih "asas".[17] Feminis lain juga mencerminkan sentimen ini, membayangkan bahawa politik berasaskan isu patut menggantikan politik identiti. Tarrow juga menegaskan bahawa politik identiti boleh menghasilkan gerakan yang tidak sehaluan, berpuak dan berpecah belah yang tidak mampu mengembangkan keahlian, meluaskan rayuan, dan berunding dengan para sekutu.[18] Dalam erti kata lain, organisasi berasingan menjejaskan identiti pergerakan, dan mengalih perhatian aktivis daripada isu penting serta menghalang penciptaan agenda bersama.

Pihak haluan kanan yang mengkritik politik identiti dari pihak kanan melihatnya sebagai kolektivis dan prejudis, bertentangan dengan idealisme liberalisme klasik.[19] Dari pihak politik kiri, para pengkritik politik identiti melihatnya sebagai suatu jenis nasionalisme borjuis, iaitu sebagai strategi pecah dan perintah oleh kelas pemerintah untuk memecahbelahkan rakyat berdasarkan kewarganegaraan, bangsa, etnik, agama, dan lain-lain sehingga mengalih perhatian kelas pekerja daripada bersatu demi tujuan perjuangan kelas.[20][21][22] [23]